۱- در چند روز گذشته مسابقات موج‌سواری در ساحل رمین از روستاهای حاشیه چابهار دنبال می‌شد؛ آن هم در وضعیتی که کمتر کسی می دانست ایران ساحل دریایی دارد که می تواند برای موج‌سواری استفاده شود و کسی در جریان نبود که ایران موج‌سوار دارد. از سوی دیگر چند سال می‌شود خبر ساخت و ساز ورزشگاه اختصاصی کریکت چابهار منتشر شده و روند ساخت آن دنبال می‌شود. خبر مهمی که می تواند به توسعه کمی و کیفی ورزش ایران منجر شود. اما چرا مسابقات موج‌سواری در رمین و ساخت ورزشگاه کریکت در چابهار برای ورزش ایران اهمیتی استراتژیک دارد؟
۲- توسعه جغرافیایی ورزش همیشه به توسعه کمی و کیفی آن ختم می‌شود. در سرزمینی شبیه به ایران که اقلیم‌های پرشماری که دارد، گسترش ورزش در چهار امتداد شمال، جنوب، غرب و شرق باعث ایجاد تنوع ژنتیکی بین ورزشکاران می‌شود و خروجی آن کشف ورزشکاران جدید و البته استعدادیابی برای ورزش های جدید است. توسعه جغرافیایی ورزش ، تنوع فیزیولوژی بدن ورزشکاران را به دنبال دارد و امکان موفقیت در عرضه های بین المللی را بالا می‌برد. شاید بد نباشد نفوذ چند ورزش جدید که در سال های گذشته در جغرافیای ایران جایگاه خوبی پیدا کرده‌اند، را با هم مرور کنیم؛ ورزش‌هایی که به خوبی خواستگاه‌شان را کشف کردند و البته در کوتاه مدت به موفقیت هم رسیدند.
۳- تیم ملی کبدی زنان و مردان ایران در بازی های اسیایی جاکارتا به مقام قهرمانی رسیدند. این قهرمانی از آن جهت شگفت‌انگیز بود که فدراسیون کبدی در ایران در سال ۱۳۸۴ افتتاح شده بود و این قهرمانی تنها ۱۳سال پس از ورود رسمی این ورزش به ایران به دست آمد؛ آن هم در تورنمنتی که هند و پاکستان به عنوان دو کشوری که داعیه کبدی را دارند! این بی تفاوتی تاریخی به ورزش کبدی که در حالی که ایران مرز مشترک با پاکستان دارد، نشان دهنده بی‌تفاوتی مدیران ورزش به جغرافیای ورزش ایران بود. هر چند که تصحیح این اشتباه تاریخی به سرعت منجر به اولین افتخارآفرینی‌ها شد. تیم ملی کبدی زنان و مردان ایران چهار ملی پوش از سیستان و بلوچستان دارند که این به خوبی نشان می دهد اقلیم و فرهنگ مشترکی که سیستان و بلوچستان با پاکستان دارد، به خوبی می تواند باعث کشف استعدادهای دیگر کبدی در این استان هم شود.
۴- ساخت ورزشگاه کریکت در چابهار اتفاقی استراتژیک است. شما کافی است در زمین های خاکی حاشیه شهر چابهار بگردید تا متوجه شوید این ورزش از محبوب ترین ها بین جوانان چابهاری است. در سرزمینی که خبری از فوتبال در زمین های خاکی نیست، کریکت، خیابانی ترین ورزش به حساب می‌آید. کافی است ساخت این استادیوم کریکت به پایان برسد تا ضریب نفوذ این ورزش بین چابهاری ها بالاتر برود و حتی به زودی تیم ملی کریکت ایران در مسابقات آسیایی به میدان برود. کریکت از ورزش های مهم دنیاست که اهمیت زیادی دارد؛ از انگلستان تا هند و پاکستان و ژاپن همه هوادار کریکت هستند و ایران با وجود اینکه در اقلیم جغرافیایی مشابهی با هند و پاکستان، بی توجهی عجیبی به این ورزش داشته است. ساخت ورزشگاه کریکت در چابهار باشد از اولویت‌های ورزش ایران باشد که متاسفانه مدیران ورزش ایران از درک اهمیتش عاجز هستند. شاید باور نکنید اما چند سال پیش استادیوم فوتبال ۱۵هزار نفری در زاهدان ساخته شد که هیچ تیم فوتبالی در رده دسته دوم هم در آن بازی نمی‌کند و هیچ‌وقت تماشاگران برای تماشای فوتبال وارد آن نشده‌اند. اما اگر آن هزینه نجومی برای ساخت این ورزشگاه کریکت صرف می‌شد، حالا این استادیوم می توانست پایگاه اصلی کریکت در ایران شود.
۵- ساحل رمین میزبان موج‌سواری در ایران. ایران هیچ ساحلی ندارد که قابلیت موج سواری داشته باشد و سال ها پیش یک موج سوار زن ایرلندی به نام ایسکی بریتون این ساحل را کشف کرد تا پاتوق تمرین موج‌سواران خارجی شود. حالا سال هاست که جوانان چابهاری با کمک منطقه آزاد چابهار که تخته موج هایی را بین آنها توزیع کرده، تمرین موج‌سواری می‌کنند. ورزشی که پیش از این در ایران سابقه ای نداشته و حالا این اتفاق خوب افتاده تا به توسعه جغرافیایی ورزش ایران منجر شود. آیا جوانان چابهاری آینده موج‌سواری ایران خواهند بود؟
مهدی امیرپور
